Rozdział XXXII

Siedziałam na skałach próbując zapamiętać jak najwięcej szczegółów z tego miejsca. Słońce dopiero dochodziło do najwyższego punktu na niebie, coraz bardziej ogrzewając powietrze. Fale jeszcze spokojnie, rozbijały się o brzegi pozostawiając po sobie niewielkie ślady istnienia. Dwa dni tutaj minęły jak z bicza strzelił, zatrzymując w nas wspomnienia, które zapewne do końca życia pozostaną w naszych umysłach. Ściągnęłam z głowy okulary, nakładając je na nos. Zamknęłam oczy, odchylając głowę do tyłu aby złapać ostatnie promyki słońca. 

-Melancholijny nastrój ? – głos Harrego wyrwał mnie z rozmyślań. Odwróciłam się, opierając dłoń o ciepłą, chropowatą skałę. Loczek stał tuż za mną uśmiechnięty, choć w tym uśmiechu można było spostrzec, że i on nie chciałby jeszcze stąd wyjeżdżać. Miał na sobie trzy czwarte spodenki, białe tenisówki i szarą koszulkę z małym serduszkiem po lewej stronie. Odwzajemniłam uśmiech zachęcając, aby usiadł. Harry zszedł ostrożnie po skałach, sadowiąc się tuż obok mnie. Jego podwinięte rękawki ukazywały solidnie wyrzeźbione ramiona.

-To był jeden z najlepszych weekendów w moim życiu- przyznałam bawiąc się źdźbłem wypalonej trawy rosnącej pod niewielkim drzewkiem, które nie wiem jakim cudem jeszcze wytrzymywało w takich warunkach. Czułam jak promienie słońca powoli ogrzewają moje ciało.

-Tak, mój też- powiedział obejmując mnie ramieniem. Przylgnęłam do jego ciała opierając głowę o tors. Pod niewielka warstwą materiału czułam bicie jego serca. Rytmiczne i ciche. Ciepły wiatr rozwiewał moje włosy unosząc w powietrzu zapach perfum Loczka. Uśmiechnęłam się do siebie czując się bezpiecznie.

-Chciałabym tu kiedyś wrócić, Harry….- przyznałam cichym głosem, jakbym bała się, że moje marzenie wywoła u niego salwy śmiechu. Harry westchnął głęboko, mocniej przyciągając mnie do siebie.

-Nigdy nie mów nigdy.

Przygryzłam dolną wargę zastanawiając się co przez to chce mi powiedzieć. Zaskakiwał mnie już tyle razy, przez co nawet nie potrafiłam stwierdzić jakie myśli chodzą mu teraz po głowie.

– Powinniśmy się powoli zbierać, niedługo przyjedzie taksówka.

Posmutniałam świadoma aż za bardzo, że ma rację. Powoli wstałam rozprostowując się, aby przez parę sekund po raz ostatni popatrzeć na morze. Ludzie schodzili się, zapełniając najwygodniejsze miejsca. Wiedziałam, że jeśli jeszcze trochę tu postoję całkowicie stracę humor. Odwróciłam się i powoli, starając nie przewrócić wyszłam na wąską drogę, a później ruszyłam ścieżką do domku. Harry szedł za mną w milczeniu i tylko odgłos jego butów dawał znać, że wciąż tam jest.

-O której mamy dokładnie samolot?- zapytałam spoglądając na zegarek, który właśnie zapinałam na ręce. Harry usiadł na łóżku i z małej podręcznej torby wyjął kopertę z biletami.

-Trzynasta pięć – odpowiedział patrząc na mnie z ukosu. Na zegarku dochodziła jedenasta, jednak musieliśmy być na lotnisku już wcześniej. Pokiwałam głową zapinać największą przegrodę walizki, napchaną po brzegi pamiątkami i innymi rzeczami niekoniecznie złożonymi jak należy. Wyglądała jak wielki nadziany pączek. 

Telefon Harrego zaświergotał. Chłopak wyciągnął go i spoglądając na ekran bezgłośnie oznajmił mi, że to Preston.

-Tak?- odebrał przeczesując palcami włosy. -Dobra, już wychodzimy- Harry rozłączył się po chwili.

Preston każe nam wyjść na zewnątrz. Taksówka będzie tu lada chwila. Pokiwałam głową po raz ostatni rzucając szybkie spojrzenie na  miejsca, w których mogły się kryć nasze niezauważone rzeczy. Paręnaście minut później wyszliśmy.

 ***PERSPEKTYWA HARREGO***

Gdy tylko weszliśmy na pokład samolotu dostałem kolejnego smsa od Cary. Wciąż to samo, chciała się spotkać. Czułem jak bardzo zaczyna mnie to już denerwować. Czy ona do cholery nie rozumie z tego nic? Nie mogła by na zawsze zostawić nas już w spokoju i zająć się własnym życiem? 

Siadając na wyznaczonym miejscu uśmiechnąłem się do Liliany, mając nadzieję, że nic nie zauważyła.

-Moi rodzice odbiorą nas z lotniska- powiedziała przewracając oczami. Zaśmiałem się wiedząc doskonale, że chcą po prostu upewnić się, że Preston faktycznie tam z nami był. Liliana oparła głowę o zagłówek i patrzyła w jakiś punkt za oknem. Podążyłem wzrokiem w tym samym kierunku. Jakiś facet szedł przez pas gestykulując i wskazując przewoźnikowi, w którą stronę ma jechać . Chwilę później auto podjechało pod samolot z masą walizek.

-Denerwuje mnie to, że rodzice tak cały czas mnie kontrolują...- powiedziała z powrotem odwracając głowę aby spojrzeć w moje oczy. Długie włosy przerzuciła na prawdę ramię, dodając sobie tym samym uroku.

-To normalne, jesteś jedynaczką- zapewniłem kładąc swoją dłoń na jej. Dziewczyna spojrzała na nie po czym ponownie wróciła spojrzeniem do moich oczu.

-Wydaje mi się, że tu chodzi wciąż o to, że...-przerwała zaciskając usta. Nie musiała kończyć, wiedziałem o co jej chodzi i że ją to ciągle męczy. Dlaczego byłem takim kretynem?  –Ale myślę, że przyzwyczają się  do tego, że z tobą jestem bezpieczna. – uśmiechnęła się próbując odwrócić złe w dobre. Odwzajemniłem uśmiech zaciskać swoją dłoń na jej.

-Teraz to muszą, bo nigdzie cię nie puszczę- powiedziałem składając pocałunek na jej ustach. Lil oparła głowę o moje czoło, wzdychając. Wiedziałem, że wciąż boi się ,że gdy wyjadę spotkam kogoś innego, lepszego od  niej i całkowicie o niej zapomnę. Nie miałem pojęcia jak powinienem udowodnić, że tak nigdy się nie stanie. To był tylko pocałunek.

-Mam nadzieję - odparła.

***     

 Wchodzimy tu: -- > http://www.youtube.com/watch?v=nVjsGKrE6E8 i wracamy ;) 

Gdy tylko wyszliśmy z bagażami do głównej hali na lotnisku w Londynie uderzyło nas światło niezliczonej liczby aparatów. Zakryłam wolną dłonią oczy próbując osłonić się od niechcianych zdjęć. Harry zacisnął mocniej uścisk na mojej dłoni, szepcząc, że za chwilę wszystko się uspokoi. Od fleszy bolały mnie oczy, a w uszach czułam nieprzyjemny ból wywołany piskiem fanów, wołających imię Harrego. Patrzyłam w podłogę ufając, że chłopak wyprowadzi mnie z tego bałaganu. Niektóre dziewczyny wołały i moje imię oczerniając mnie obraźliwymi komentarzami. Im dłużej jestem z Harrym tym lepiej radziłam sobie z takimi docinkami. Nauczyłam się, że to wszystko nie powinno wpływać na moje życie. One mnie nie znały, nie mogą wyciągać prawdziwych wniosków. Preston wreszcie pojawił się obok nas osłaniając nas przed kolejnymi blaskami fleszy. Ostrożnie podniosłam głowę rozglądając się za rodzicami. Na początku ich nie widziałam, bo wciąż miałam mroczki przed oczami.

-Wszystko okej? – Harry położył dłonie na moich ramionach. Staliśmy paręnaście metrów od źródła całego zgiełku i choć przez chwilę poczuliśmy się wolni. Podniosłam głowę widząc w jego oczach troskę i zdenerwowanie. Potrząsnęłam głową powoli dochodząc do siebie.

-Zbierajcie się do domu- Preston stał metr od nas wciąż rozglądając się za niepożądanymi fotografami. Zaczerwieniona twarz wskazywała, że i on jest tym wszystkim zażenowany. Dopiero teraz zauważyłam rodziców idących wolnym tempem w naszą stronę. Po ich minach wnioskowałam, że nie widzieli całego zamieszania. Mama uśmiechała się ciepło, trzymając jedną ręką czerwoną torebkę.

-Witajcie w domu!- zaświergotała przytulając mnie mocno, po czym objęła Harrego. Tata również przytulił mnie do siebie, a Loczkowi z dystansem podał rękę. Przez moment staliśmy w ciszy.

-Preston możesz już wracać. Poradzimy sobie- Harry z poważną jak na niego miną przekazał ochroniarzowi tą informację.

-Odprowadzę państwa do samochodu. Tak dla bezpieczeństwa.-zachichotałam nie mogąc wytrzymać. Kto by pomyślał, że jeszcze kilka godzin temu Preston smażył się w słońcu we własnym domku w Chorwacji, pozwalając nam robić co chcemy. 

Kiedy dotarliśmy do samochodu mężczyzna wrócić na lotnisko po swój samochód, a my wgramoliliśmy się do auta mojego ojca.

-Bardzo miły ten ochroniarz, Harry. Ufam, że wszystko było dobrze- mama odwróciła się do nas z przedniego siedzenia mierząc to mnie to Harrego wzrokiem. Pokiwałam jej szybko głową próbując zachować powagę. Styles nachylił głowę chowając uśmiech. Paręnaście minut później powoli zaczynałam kojarzyć okolicę. Harry splótł swoją ciepłą dłoń z moją, teraz zmarzniętą przez różnicę temperatur pomiędzy Anglią a Chorwacją. Nie chciałam go wypuszczać, chciałam być z nim przez kolejną dobę

-To ten dom, prawda? - tata gestem głowy wskazał budynek, w którym mieszkał Harry.

-Zgadza się

Samochód się zatrzymał. Przyciągnęłam Loczka do siebie całując w usta. Miałam w nosie czy widzą to moi rodzice czy nie.

-Kocham Cię- wyszeptał do ucha.

Oderwaliśmy się od siebie. Harry otworzył drzwi wpuszczając chłodne powietrze. Ostatni raz obdarzył mnie uśmiechem. Przebywanie z nim przed dłuższy czas, a następnie rozłąka i powrót do normalności nigdy nie przyniósł mi dobrego humoru. Kiedy odjeżdżaliśmy zdążyłam jeszcze zobaczyć jak szuka czegoś po kieszeniach. Odruchowo dotknęłam miejsca gdzie trzymałam swoją komórkę. Może chciała zadzwonić lub coś napisać. Kto wie.

***
 

Stałem przed domem przez moment obserwując jak jej samochód znika za horyzontem.

-Czas wrócić do rzeczywistości- powiedziałem do siebie cicho, kopiąc kamyk. Chwyciłem rączkę walizki i zacząłem ciągnąc po chodniku. Drzwi do domu nie były zamknięte.

-Louis wróciłem- krzyknąłem. Odstawiłem walizkę na bok po czym ściągnąłem buty. W domu panowała cisza. Przez moment przestraszyłem się, że może coś się stało. Z coraz szybciej bijącym sercem ruszyłem w stronę salonu. Nikogo jednak tam nie zastałem. Sprawdziłem kuchnię odnosząc podobny skutek co wcześniej. Ruszyłem w stronę sypialni. Z zamachem otworzyłem drzwi jego pokoju. Drzwi huknęły o ścianę, a powiew powietrza rozrzucił leżące obok na komodzie papiery. Ulżyło mi widząc Louisa siedzącego na fotelu w drugim końcu pokoju.

-Louis?- zapytałem. Chłopak nic nie odpowiedział. Przełknąłem ślinę i ruszyłem w jego stronę. Dopiero gdy dotknąłem jego ramienia, chłopak się odwrócił.

-Jezu Harry!!- wystraszyłeś mnie!!- Lou wypuścił z płuc powietrze. Z jednego ucha dyndała słuchawka. Jego niebieskie oczy krążyły po mojej twarzy.

-Mogliby cię okraść, a ty dalej nic być nie wiedział- rzuciłem z sarkazmem próbując uspokoić oddech. Louis wystawił do mnie swój język. 

-Hej, wyluzuj. Co taki spięty jesteś? Dopiero wróciłeś z romantycznego weekendu- chłopak przekomarzał się ze mną. Widząc leżące na łóżku poduszki, chwyciłem jedną po czym wymierzyłem nią w Louisa. Chłopak natychmiast ją złapał i położył na swoich kolanach.

-Co jest?- zapytał ze zdziwieniem w oczach. 

Usiadłem na łóżku po chwili się na nim kładąc.

-Cara znów zaczyna- wyrzuciłem z siebie, udając, że jego sufit jest bardzo interesujący. W najgorszym wypadku Lou oleje to, winiąc mnie, że sam sobie na to założyłem. 

Nie, on tego nie zrobi. Nie mój Lou. 

Słyszałem jak chłopak wzdycha kręcąc się na fotelu.

-Była tu- odpowiedział krótko ściszając głos.

Natychmiast podniosłem się na przedramionach z przerażeniem patrząc w oczy przyjaciela

-Jak to?!?!?

Louis zmierzwił włosy zastanawiając się co powiedzieć.

-Wczoraj koło południa. Przyszła, ale Eleanor była u mnie...

-Wpuściliście ją?- zapytałem przerywając chłopakowi. Coraz bardziej się denerwowałem.

-Daj mi dokończyć. Nie wpuściliśmy jej. Powiedzieliśmy, że już tu  nie mieszkasz- Louis podniósł lekko głowę dając znak, że jest z tego pomysłu zadowolony. Zacisnąłem mocno usta próbując poskładać myśli. Dlatego pisała, pomyślałem. Jest w Londynie. To nic dobrego nie mogło wróżyć.

-Mówiła co chciała?- Louis usiadł po turecku rzucając poduszkę z powrotem na łóżko.

-Mówiła, że chce z tobą pogadać. – szatyn wzruszył ramionami. –Wciąż nie chce się od ciebie odwalić?

-Dokładnie…

-Co zamierzasz zrobić?

Przygryzłem dolną wargę opadając na miękki materac. Coś co znajdowało się pod kołdrą sprawiało, że bolały mnie plecy. Przez chwilkę zastanawiałem się co faktycznie powinienem zrobić. Nie miałem zamiaru się z nią widzieć. Na pewno nie w publicznym miejscu, ani tutaj. 

-Zostawić to jak jest….Może zapomni,  da mi wreszcie spokój….- odpowiedziałem żałośnie. Ani Louis ani ja w to nie wierzyliśmy.

-Dobra, rób jak chcesz- Tommo uniósł ręce do góry w geście kapitulacji.

Podniosłem się powoli z łóżka, łapiąc równowagę. Ostatni raz spojrzałem na przyjaciela po czym wyszedłem z pokoju pozostawiając go samego. Poszedłem po walizkę, ciągnąc ją do własnej sypialni. Odstawiłem ją w kąt pokoju nawet jej nie otwierając. Komórką za wibrowała oznajmiając, że dostałem smsa.

„Już się stęskniłam :( ”

Uśmiechnąłem się do telefonu. Trzy proste słowa poprawiły mi trochę humor, pozwalając zapomnieć przez chwile o problemach. Wstukałem odpowiedź.

„Ja za tobą też. Kocham Cię”

Odłożyłem urządzenie opierając dłonie o czoło. Wszystko byłoby dobrze gdyby nie ta jedna głupia sytuacja, a najgorszy był fakt, że niedługo jadę do Australii.

Na początku chciałabym podziękować osobą, które składały mi życzenia z okazji świąt. To było naprawdę miłe :). Następnie życzyć Wam na nowy 2013 rok samych sukcesów, miłości, prawdziwej przyjaźni, uśmiechu na twarzy przez 365 dni, tego wyczekanego koncertu 1D i innych waszych idoli i ogólnie wszystkiego czego sobie zażyczycie!

UWAGA ! Teraz kwestia opowiadania; od dwóch rozdziałów wstecz mam wrażenie, że mało osób czyta wciąż tego bloga.... Połowa osób, które jeszcze niedawno komentowały już tego nie robi. Czy napisałam coś co was zawiodło? Smutno mi było widząc, że mało jest komentarzy pod ostatnim rozdziałem ( a jestem z niego zadowolona bo jest najdłuższy i myślałam, że i Was to ucieszy). Dlatego, teraz kolejny rozdział pojawi się dopiero gdy pod tym będzie minimum 14. O ile będzie! :P 

I na koniec ostatnie pytanie; czy któraś z Was była na zlocie w Warszawie 17 marca lub 13 maja? Pytam z ciekawości czy może z którąś z Was już się przez przypadek może spotkałam :)